شماره مقاله :

 شیعه نسبت به علم‌آموزی و یادگیری از بزرگان و علمای اهل سنت همچون ملت‌های مشرک و دشمنان خود به پیروانشان هشدار می‌دادند،  از هارون بن خارجه روایت کرده‌اند که گفت: «به ابا عبدالله علیه السلام  گفتم: ما نزد این مخالفین([1]) می‌رویم و حدیثی را از آن‌ها می‌شنویم،  آیا علیه ما حجت است؟ گفت: نه،  نزد آن‌ها بروید ولی از آن‌ها نشوید،  لعنت خدا بر آن‌ها و لعنت بر ملت مشرکشان».([2])

و در (الکافی) از سدیر و او هم از ابی جعفر روایت است که گفت: «...ای سدیر آیا کسانی را به تو نشان دهم که سد راه دین خدا هستند؟ سپس بسوی ابو حنیفه و سفیان ثوری در آن زمان نگاه کرد،  که در آن‌حال در مسجد حلقه‏ی درس داشتند،  پس گفت: آن‌ها بازدارندگان از دین خدا هستند بدون هدایت از جانب خدا و بدون کتابی بیانگر،  همانا این‌ها پلیدند،  کاش آن‌ها در خانه‌هایشان بنشینند و مردم بگردند کسی را پیدا نکنند که درباره‏ی خدا و پیامبرش صلی الله علیه وسلم  به آن‌ها خبر دهند تا این‌که‌ نزد ما می‌آیند و درباره‏ی خدا و رسول خدا صلی الله علیه وسلم  به آن‌ها خبر بدهیم.([3])

 پس ظاهراً خشم و کینه‌ی این باطنی‌ها جای خود را گرفته،  و آن‌ها بر این باور بودند که ائمه‏ی اهل سنت قرآن و سنت را به مردم یاد می‌دهند و مردم را به دین اسلام دعوت می‌کنند،  و مردم به آن‌ها روی آورده‌اند،  و از آن‌ها علم و دانش برمی‌گیرند،  و حلقه‌های درس اهل سنت در مساجد با آمد و رفت کنندگان آباد،  و سرشار از علم و دانش است... سکینه و آرامش آن‌جا را فرا گرفته،  و رحمت الهی آنجا را پوشانیده،  و فرشته اطرافشان راگرفته‌اند،  و آن علمای اعلام و معروف رهبر و پیشوای پرهیزکاران بودند و آن باطنی ها در منزل سر در خود فربرده بودند و کسی به آن‌ها توجه نمی‌کرد،  و در مجلس ایشان جمع نمی‌شدند،  ذلّت و خواری آن‌ها را فراگرفته بود،  و با خشم و تحقیر مردم برگشته بودند،  بنابراین تمنّا و آرزوهایی که برای فریب پیروان خود و تلاش برای فتنه و کنارگیری اهل بیت و ائمه‏ی مسلمین بر زبان اهل‌بیت می‌ساختند و می‌پرداختند،  و با آرزوهای واهی ائمه‏ی مسلمین را تکفیر می‌کنند و تمنا و آرزو می‌کنند که زمین از وجود آن‌ها خالی شود تا برای تحقق اغراض آنان فرصت مهیّا گردد.

سایت مهتدین

Mohtadeen.Com

-------------------------------------------

[1] - این لقب غالباً بر اهل سنت اطلاق می‌شود و گاهی منظورشان هر مخالفی بود.

([2])ـ بحارالانوار،  2/216 و آن را به السرائر ابن ادریس.

([3])ـ اصول الکافی،  1/392-393،  تفسیر نور الثقلین،  4/132.