شماره مقاله :

«روز یکشنبه، 15 سپتامبر، بنابه دعوت رسمی از جامعه ی اسلامی بوستون، با همسر و بچه هایم به کلیسایی در بوستون (کلیسای تثلیث) رفتم، تا دین اسلام را برای سناتورها عرضه و تبیین نمایم. حاضران شامل، شهردار بوستون، همسرش و رؤسای دانشگاه ها بودند. بیش از 1000 نفر حضور داشتند، به همراه پوشش خبری تلویزیون های منطقه ی بوستون.

با ما مانند سفرا برخورد شده و در ردیف جلو قرار گرفتیم. یک کشیش روی صحنه آمده و از اسلام به عنوان یک دین توحیدی دفاع کرد و من را به عنوان نماینده ی جامعه اسلامی بوستون به حاضران معرفی نمود.

در این جمع من نیز کمی صحبت کرده و سپس ترجمه ی انگلیسی آیاتی از قرآن کریم را برای حاضران خواندم.

این اتفاق را هرگز فراموش نمی کنم، چون همه ی حاضران در کلیسا با شنیدن آیات و سخنان الله اشک از چشمانشان جاری شده بود.

شور و حال همه را در بر گرفته بود. یکی از حاضران به من گفت: "من زبان عربی نمی فهمم، ولی مطمئن هستم که چیزهایی که شما خواندید کلام خداوند بودند. همانطور که آن خانم با گریه از کلیسا خارج می شد، زن دیگری یک تکه کاغذ در دست من قرار داد؛ روی آن نوشته شده بود: ما را به خاطر گذشته و حال مان ببخش، و لطفاً به تبلیغ اسلام برای ما ادامه دهید. مرد دیگری در کنار در ایستاده بود و چشمانش خیس اشک بودند، گفت: شما درست مانند ما هستید، نه! شما بهتر از مایید."

روز یکشنبه، 16 سپتامبر، فراخوان عمومی در مرکز اسلامی کمبریج، بین هاروارد و ام آی تی، اعلام کرد. ما توقع حضور بیش از 100 نفر را نداشتیم، ولی با کمال شگفتی دیدیم که بیش از یکهزار نفر آمده بودند و در بین آن ها همسایه ها، اساتید دانشگاه ها، اعضای کلیسا و حتی رهبران روحانی کلیسای نزدیک آن محل وجود داشتند. همگی ابراز پشتیبانی از مسلمانان نمودند. سؤالات زیادی از ما می شد. همه می خواستند دین اسلام را شناخته و از آن مطلع شوند.»

«در بین این همه سؤال یکی هم به دین اسلام نمی تاخت، در عوض ما افرادی را دیدیم که وقتی از اسلام و اصول رفیع آن سخن می گفتیم، چشمانشان پر از اشک شده بود. بسیاری از آن ها هرگز پیش از آن چیزی درباره ی اسلام نشنیده بودند.

ادامه دارد...

ترجمه: مسعود

مهتدین

Mohtadeen.Com