ابوعمر انصاری

حسن بن زیاد (از شاگردان امام ابوحنیفه) حکایت می کند که:

یک شب شخصی نزد امام ابوحنیفه آمد و گفت: مدتها پیش مالی را در مکانی چال کرده ام و اکنون جای آن را به یاد نمی آورم، آیا می توانی در حل این مشکل مرا یاری کنی؟

امام گفت: این کار از وظایف فقیه نیست. سپس لحظه ای فکر کرد و به او گفت: برو و تا صبح نماز بخوان که إن شاء الله مکانش را به یاد می آوری.

آن مرد رفت و شروع به نماز خواندن نمود و پس از مدت کوتاهی در اثنای نماز مکانی را که مالش را درآن چال کرده بود به یاد آورد. فورا به آنجا رفت و مالش را همانجا یافت.

فردا صبح آن مرد نزد امام ابوحنیفه آمد و او را از پیدا کردن مال با خبر ساخت و از او تشکر نمود سپس به او گفت: که از کجا فهمیدی که من از این طریق می توانم مالم را پیدا کنم؟

امام گفت: زیرا من می دانستم که شیطان نمی گذارد که تو تا صبح نماز بخوانی و با یادآوری مکان مال، تو را مشغول می کند.

….

بله، این حکایت،اولا: هوش و ذکاوت امام ابوحنیفه را برای ما نمایان می سازد، امامی که عمرش را برای تعلیم و تعلم شریعت اسلام مبذول داشت.

ثانیا: یکی از روشهای اصلی شیطان که همان مشغول کردن انسان از ذکر و یاد الله است را به ما یاد آور می شود، زیرا هر دلی از یاد خدا غافل شد؛ آماده برای وسوسه های شیطان می شود.
خدا من و شما را از وسوسه های شیطان مصون بدارد.